Hoe klinkt de ultieme symfonische rock plaat? Die moet naar mijn mening toch wel aan deze eisen voldoen: sterke melodieën, langgerekte instrumentale passages met melodieuze gitaarsolo’s en ronkende toetsen. O ja, graag ook veel Hammond en Mellotron. Als je deze criteria naast het hier besproken album legt, dan kun je niet anders concluderen dat dit zlverwerkje hier volledig aan voldoet.
Logos werd in 1996 opgericht door Luca Zerman, Alessandro Perbelini en Fabio Gaspari en was in eerste instantie een Le Orme coverband. Eind jaren ’90 ging de band met eigen werk aan de slag en zag het gelijknamige debuutalbum het licht. Na het tweede album Asrava bleef het dertien jaar stil. En nu mogen we ons verblijden met “L’Enigma Della Vita” (het raadels van het leven).
Zoals ik in mijn inleiding al aangaf, heeft dit album alles wat je van een ultieme symfoplaat zou verwachten. Het vijftal maakt een zalige mix van Le Orme, PFM, Genesis, Camel, Yes en King Crimson en verpakt dit in elf ijzersterke nummers. De variatie is enorm. Deze ene keer klinkt het uptempo met bijna agressief toetsenspel en stuwend baswerk zoals in N.a.s. en de andere keer klinken ze meer lyrisch met warme klanken en zalig gitaarspel dat aan Andy Latimer van Camel doet denken zoals in het briljante Completamente Estranei. Het knappe is dat elke track wel iets verrassends heeft. Soms is dat een geniale tempowisseling waarbij je mondhoeken breed omhoog gaan, de andere keer is het een enorm uitgesponnen instrumentale passage waarbij je amper stil kunt blijven zitten of een moment van rust en ingetogenheid. Dit laatste is mooi te horen in het klassiek aanvoelende In Quale Luogo Si Fermò Il Mio Tempo.
Zanger Luca Zerman heeft een prettig stemgeluid en het is bijzonder fijn dat ze in hun moerstaal zingen. Daarbij is het zeker geen zanggedomineerd album, sterker nog, de stukken waarop gezongen wordt zijn ver in de minderheid. Ook productioneel is dit album geweldig. Alles komt bijzonder goed uit de verf en de plaat klinkt als een klok.
Enig nadeel is wellicht de lange speelduur. Ruim 76 minuten is best een zit. Mocht je dit vinden, luister het album dan op shuffle, want ook de laatste tracks zijn geweldig en zo zul je telkens weer verrast worden. Want nogmaals, dit klinkt verdacht veel als de ultieme symfoplaat. Mocht iemand je vragen wat symfonische rock nu precies is, dan kun je voortaan hier het een en ander van laten horen.